край

кра||й I

м

1. (конец) ἡ ἄκρη, τό ἄκρο[ν], τό χείλος, τό πέρας:

по \крайям στά χείλη· до \крайев ὡς τά χείλια· передний \край воен. ἡ πρώτη γραμμή· литься через \край ξεχειλίζω·

2. (страна) ὁ τόπος, ἡ χώρα:

родной \край ὁ πατρικός τόπος·

3. мн. (места, местность) ἡ περιοχή, τό μέρος, ὁ τόπος:

теплые \крайя οἱ θερμές περιοχές· в наших \крайях στά μέρη μας, στόν τόπο μας· ◊ слышать \крайем уха ἀκούω μέ τήν ἄκρη τοῦ αὐτιοῦ· хватить чергз \край τό παρακάνω, τό παραλέω· конца· \крайю нет разг ἀπέραντος, ἀτελείωτος· на \крайκ> гибели στό χείλος τής καταστροφής· на \крайι6 света στήν ἄκρη τοῦ κόσμου· нз \крайя в \край ἀπ' ἄκρη σ' ἄκρη, παντού.

край II

м тех. ὁ γερανός, τό βαροῦλ-κο:

подъемный \край ὁ γερανός, τό βα-ροῦλκο, τό βίντσι.